De onwetendheid bij Defensie is strategie: door gebrekkige kennis over slachtoffers democratische controle ontlopen. Dit schrijven Lauren Gould en Nora Stel in een opiniestuk voor de NRC.

Bij de inzet van zogenaamde precisiewapens verschuilt het ministerie van Defensie zich achter een rookgordijn van onwetendheid dat de Tweede Kamer, en daarmee Nederlandse burgers, het zicht ontneemt op burgerslachtoffers.

Voor de Tweede Kamer zou dit echter het beginpunt moeten zijn van een fundamentele reflectie op de manieren waarop de ministeriële informatieplicht ten opzichte van het parlement bewust wordt ontdoken, en op de gevolgen hiervan voor Nederlandse oorlogsvoering. Waarom zijn wij ooit aan een oorlog gaan deelnemen waar we zo ver verwijderd zijn van het slagveld dat we niet eens (kunnen) weten of we onze vijand of onschuldige burgers aanvallen? Hoe kunnen we in zo’n situatie volhouden dat we verantwoord te werk gaan? En wat voor beeld laat dit achter bij de lokale bevolking, die wél precies weet hoeveel schade we hebben aangericht?

Als de Tweede Kamer het zaaien van twijfel en het claimen van onwetendheid van Defensie accepteert en er geen verantwoording komt voor de ‘vuile’ kanten van onze zogenaamd ‘schone’ oorlog, dan zal een herhaling van ‘Hawija’ alleen maar makkelijker en waarschijnlijker worden.

Gould, L & Stel N (2020, May 13) Onwetendheid in een oorlog is geen excuus. NRC